Όταν "σπάμε" για να είμαστε αποδεκτοί
Ο εαυτός σπάει και διχοτομείται για να χωρέσει όταν μέρη του δεν γίνονται αποδεκτά από εκείνα τα πρόσωπα που επιζητούμε την αναγνώριση και την αποδοχή.
Διχοτομείται σε αποδεκτά και μη αποδεκτά μέρη. Σε καλά και κακά. Σε άσπρα και μαύρα. Σε δούλο και αφέντη. Σε κριτή και κρινόμενο. Σε παιδί και ενήλικα. Σε μπαμπούλα και φοβούμενο.
Το αποδεκτό μαλώνει το μη αποδεκτό. Το ξορκίζει στην αφάνεια, στα κάτεργα, κάπου μακριά να μην το βλέπουμε.
Πτυχές που τόλμησαν να δακρύσουν και δεν ήταν εντάξει
Πτυχές που τόλμησαν να δείξουν την ευαισθησία τους και δεν ήταν εντάξει
Πτυχές που τόλμησαν να θυμώσουν και δεν ήταν εντάξει
Πτυχές που ερωτευτήκαν πτυχές του ίδιου φύλου και δεν ήταν εντάξει
Πτυχές που ήταν αλλά αισθάνονταν σαν πτυχές ενός άλλου φύλου και δεν ήταν εντάξει
Πτυχές που ζήλευαν και δεν ήταν εντάξει
Πτυχές που ντρέπονταν και δεν ήταν εντάξει
Είναι πτυχές στην αφάνεια που εκδιώχθηκαν από τις πτυχές που μείναν στην επιφάνεια..
Ένας από τους στόχους στην ψυχοθεραπεία, είναι οι πτυχές αυτές να συναντηθούν ξανά.
Τότε ίσως να μην μιλάμε για απωθημένες πτυχές και εμφανείς πτυχές και να μπορέσουμε να μιλήσουμε ξανά για ανθρώπινες ψυχές.